آسمان ابی
... دوباره آسمان صدای تو را می شنود صدای ربنای نیاز تو را. گوشش به توست تا آرزوی دیرینه ات را به تصویر بکشی نقشی از تمام غصه هایت. از تمام دردهایت... اما سکوت تو آسمان را به گریه می اندازد آنقدر می گرید که خورشید دیگر تاب تابیدن ندارد ابرها شیون خورشید را می پوشانند . آنقدر بغض شان را فرو می برند تا سیاه وخفه می شوند... بگو! زبان باز کن حالشان ستودنی ست. غصه ات چیست؟ دردت چیست؟ بگو صدای تو را می شنود...! صدای سکوتت جان خسته ام را آواز نم دهد ومن هم چنان در جستجوی تو سکوت میکنم وچقدر طولانی ... سلام صدای تو جانم را آواز می دهد تا چو قرقاول بپرد ودیگر ندایی از سلامی را نشنوم وچه دور می شوم... گل های زیبای نیلوفری هماوای خشم سکوتم را به اعتراض از هوای سکوتت میشکند و چقدر زیبا این گلها مرا نوازش می کنند وچرا آرامند... زبانه های آتش وجود تو چطور سکوت را به ارمغان می آورند؟ من همچون شراره ای به انتظار خاکستر شدن چطور عروج تو ببینم و این آتش چرا سوزان است... ودریا چنان بی تابم میکند که در انتظار تو غرق در افکار میشوم وآیا تو مرا می شنوی پس چرا سیراب نمی شوم... گاهی می گویند ای کاش از دلبر نشانی داشتیم و به راستی کسی از کویش می داند؟ اگر آگاهند چرا چراغ روشن نمی کنند تا از خط نگاه انها افق های دلهای منتظرشان را دریابیم و بگوییم کاش از دلبر نشانی داشتیم...
| Design By : Pichak |
