کیمیا گری حضرت مهدی لیاقت می طلبد.              قسمت اول   

   وجود مبارک عیسی علیه السلام از مقام حضرت مهدی علیه السلام باخبر بودوسه بار شهود ملکوتی نصیب آن حضرت شد؛ درهر بار به خدا عرض کرد: خدایا! این مقام را به من بده؛فرمود: این مقام، مخصوص آل محمّد است. موسای کلیم این مقام را مشاهده کرد، عرض کــرد: خدایا! این منزلت را به من بده؛ فرمود: این ذخیره اهل بیت است به شما نمی رسد. همان طوری که در جریان شهود حق، موسای کلیم عرض کرد : «رب ارنی انظر الیک قال لن ترانی »1. سخن از(لن) هست؛ این جا به موسی وعیسی علیه السلام فرمود: «لن تنالا» یعنی شما به آن مقام نمی رسید، این مال ذخیره آخر الزمان ودودمان نبی مکّرم من است.

    این منزلت، نظیر مسلط شدن بر هوای نیست، این نظیر «غُدُوُّهَا شَهرُ وَ رَوَاحُهَا شَهرُ»2 نیست که سلیمان بخواهد وبگوید:« وَهَب لِی مُلکَّا لَّا یَنبَغِی لِاَّحَدٍ»3، تا ما به او عطا بکنیم!     این سلطه جهانی بر دل های جهانیان است، این ظهور اسما حسنی من است، این مظهر اتمّ و اکمل اسم اعظم من است، این مقام شامخ خلیـــــــفه الله به قول مطلق است که متعلق «مهدی» است. لذا وجود مبارک رسول گرامی (صلی اله علیه و اله ) برای فاطمه زهرا (السلام علیها) مفاخـــر خانوادگی خود را که شرح می دهد، می فرماید: «منّا المهدی»4 پیـــغمبر به وجود مهدی افتخار می کند.

    بنا براین اگر ما در جریان موسی دیده ایم که پیروی از او باعث تسلط بر دریا وانحراف از دستور او مایه سرگردانی در بیابان صاف است؛ پس معلوم می شود با توجه به این که: «لله جُنُودُ السَّماواتِ وَالاَرضِ». که هم دشت صاف، سپاه خداست و هم این دریای موّاج، سپاه خداست، اگر خدا بخواهد، توان آن را دارد که دلها را پر از امید، پر از استــغنا و احساس نشاط در برابر استقلال وآزادی کند. این چنین دل ها، هم آن اندیشه های ناب نبوی و هم آن انگیزه های صائب وصالح علوی را می پذیرد وبا تربیت شاگردانی چون حضرت امام می توانند جهان را پر از عدل و داد کند.

    وقتی وجود مبارک امیرالمؤمنین مفاخر اهل بیت رابرای دربار اموی شرح می دهد، می فرماید: پیغمبر از ماست، حسن از ماست، حسین از ماست؛« منّا سبطا هذه الامه، سیّدا شباب اهل الجنه»5 ومانند آن؛ بعد جریان مهدی منتظر موجود موعود را ذکر می کند که مهدی این امت از ماست.

پی نوشت ها

1.سوره اعراف / 43.

2.سوره سبا /12.

3.سوره ص /35 .

4.بحارالانوار، ج 36، ص 309.

5.همان، 37، ص 48.